Przygody Entiriego

Głośny dźwięk budzika wyrwał go ze snu. Entiri sięgnął do szafki nocnej, gdzie stał stary, nakręcany budzik wydający te piekielne odgłosy. Musiał się trochę natrudzić, żeby go dosięgnąć, ale w końcu udało mu się go wyłączyć. — Dlaczego, do diabła, nastawiłem to urządzenie tortur… — mruknął zrzędliwie, po czym otworzył oczy. — I czemu w pokoju jest tak ciemno? Zsunął się z łóżka z westchnieniem człowieka, który za nic w świecie nie chciał jeszcze zaczynać dnia. Różowa pościel — bardzo męska, jak zawsze powtarzał — była usiana wzorem w małe, żółte kaczuszki. Kupił ją kiedyś dla żartu. Została, bo okazała się zaskakująco dobra. Pokój był niewielki, funkcjonalny, z domieszką chaosu w stylu: „wszystko ma swoje miejsce, nawet jeśli na to nie wygląda”. Łóżko stało pod ścianą, zaraz przy oknie. Białe zasłony zazwyczaj były rozsunięte — lubił światło, podobnie jak zapach drzew wpadający z wiatrem. Obok łóżka stała masywna szafka nocna z ciemnego drewna. Na niej budzik i typowy zestaw awaryjno-r...

  Wielka Pustynia Glacio, gdzie żar lał się z nieba, przypominała rozpaloną kuźnię – bez kowala i metalu, tylko samo gorąco, aż po horyzont. A jednak to właśnie tutaj, w głębokim kanionie Zeharis, znajdował się Instytut Biologiczny Equlis. Obieżysferzy mówili na niego po prostu IBE. Był to ogromny gmach zbudowany z grubego betonu i wytrzymałych stopów metali. Miał pięć pięter naziemnych i osiem podziemnych. Surowy, wytrzymały i przede wszystkim praktyczny – taki był zarówno z zewnątrz, jak i w środku. Głównym zadaniem IBE było badanie oraz katalogowanie istot żywych z każdego zakątka wieloświata – od mikroskopijnych drobnoustrojów po wielotonowe maszkary. Z tego powodu placówka objęta była rygorystycznymi przepisami i zaawansowanymi systemami zabezpieczeń. Ekstremalne warunki pustyni dopełniały obrazu miejsca, z którego nie wydostawało się nic bez autoryzacji kierownika instytutu. W centrali portali, umiejscowionej na pierwszym piętrze gmachu, panowała zaskakująco przyjazna atmosfe...

  Pierwszy zadziałał Entiri. Błyskawicznym ruchem chwycił kołnierz siedzącego obok Kasora i pociągnął, przesuwając poetę w swoją stronę. W następnej chwili Galias wpadł do sali wraz ze sporym kawałkiem ściany i resztkami drzwi, po czym wbił biurko w ścianę. Kosa pociągnął Kasora w stronę wyrwy w ścianie jednocześnie wyciągając z kabury swoją wysłużoną berettę, i oddał pięć strzałów. Pociski odbiły się od twardej skóry potwora, który dość mocno dyszał. Zaczęli biec przez pomieszczenie biurowe, ścigani przez Galiasa. Kosa prowadził ich w kierunku drzwi wejściowych. – Mógłbyś wyciągnąć coś mocniejszego niż tą dziewiątkę! – Krzyknął zdenerwowany Kasor. – Jestem pewien, że w swojej torbie przechowania trzymasz masę potężnego szpeju. – Bierz siły na zamiary Kasor, mam plan. – Jaki? – Kurwa sprytny! – Odkrzyknął mu zirytowany Kosa. Wbiegli do stołówki i skręcili w prawo, przebiegli przez wyrwane drzwi i znaleźli się przy wejściu do placówki. Galias z racji swoich gabarytów był o wiele wo...

  Zamek elektroniczny w drzwiach do części biurowej był dość prosty. Prawdopodobnie to tylko masowo produkowany model, który miał dać ułudę bezpieczeństwa. Natomiast tutaj był tylko formalnością. W końcu placówka badawcza znajdowała się na lodowym pustkowiu, jakieś sto pięćdziesiąt kilometrów od najbliższego miasta. Niemniej jednak ten prosty zamek blokował dalszą drogę obieżysferom. – No, Kasor. Teraz twoja kolej, popisz się. – Entiri poklepał Kasora po ramieniu. – Ja? – Zapytał zdziwiony. – Myślałem, że ty chcesz się pobawić w hakera. – Ja czytałem ślady, jeśli będę też hakował zamki i systemy komputerowe to do niczego nie będziesz mi już potrzebny. Do roboty, mój ty tygrysie klawiatury. Kasor podszedł do zamka i zaczął go dokładnie oglądać. – Naprawdę, gdybym wiedział, że będę musiał zajmować się czymś tak trywialnym, jak łamanie systemów zabezpieczeń, nie szedłbym z tobą na tę wyprawę. – Przypomnę ci, że to ty zobaczyłeś Galiasa w wymiarze Harken, gdzie nie powinno go być, i to...

  Drzwi do placówki badawczej ustąpiły pod mocnym kopnięciem. Do środka wpadł lodowaty podmuch niosący śnieg, a za nim – dwóch mężczyzn w jednakowych, ciężkich płaszczach. – Ach, wreszcie dotarliśmy! Dziękuję ci, mój kamracie, za ten cudowny płaszcz – powiedział wyższy z nich, zamaszyście zdejmując kaptur. Jasne włosy w kontrolowanym nieładzie opadły mu na czoło, a turkusowe oczy błysnęły, jakby to mróz obudził w nim natchnienie. – Zaklęcia termiczne, które wkomponowałeś w tkaninę, działają świetnie. Dzięki nim te... tnące szpony mrozu są znośniejsze. – Kasor, ile razy mam ci mówić, że twoje poetyckie brednie działają mi na nerwy — mruknął niższy mężczyzna, również zrzucając kaptur. Długie, ciemne włosy przylgnęły do jego twarzy, a blizna przecinająca ją od czoła po prawy policzek zdawała się ostrzejsza niż zwykle. – Poza tym skup się. Jesteśmy w pracy. Galias zwiał i musimy go znaleźć, zanim zrobi komuś krzywdę. – Pamiętam, druhu, pamiętam. Jednak ta adaptacyjna maszkara, co z ...